Afgelopen vrijdagochtend (11 febr.) zouden we telefonisch contact hebben met onze begeleider vanuit school om het één en ander af te stemmen voor ons onderzoek. Ondertussen zaten we nog in spanning of we wel verder konden met ons onderzoek zoals hij nu is of dat verandering van hoofdvraag en doelgroep nog noodzakelijk zou zijn. Helaas lukte het onze begeleider niet om ons aan de telefoon te krijgen en veel tijd hadden wij ook niet, want om 11.00 uur hadden wij onze tweede afspraak bij mevr. Olf van de voogdijstichting Jeugd en Gezin. Ze heeft ons onderzoek tot zo ver gelezen en geaccepteerd en we hebben met haar wat praktische afspraken gemaakt zoals contactmomenten en verwachtingen over en weer.

Op de terugweg naar huis zijn we gestopt bij het Roti restaurant om echt Surinaamse Roti te eten! Even lekker wat anders. Roti is een soort bladerdeeg pannenkoek met daar onder saus met aardappelstukjes en kippenbotjes, waarvan we zelf nog het vlees van het bot moesten halen. Dit eten Surinamers met de handen, dus wij ook. Toen we thuis waren kregen we opnieuw eten van Maltie. Deze keer een bord met spaghetti met kippenbotjes, een scherpe bruine saus en wederom sambal! We zijn er allemaal over uit dat we binnenkort ook iets voor haar gaan maken. Ze vertelde ons eens dat haar 2 kinderen, een jongen van 12 en een meisje van 15 jaar erg van pannenkoeken houden maar dat zij ze niet lekker kan bakken. Hier kunnen wij Nederlandse meiden wel mee!

's Middags hebben wij ons weer gesetteld met onze laptop op de veranda en zijn we bezig geweest met product B van ons onderzoek, om toch maar bezig te blijven. Om kwart voor 4 (kwart voor 8 in Nederland) hadden we nu wel telefonisch contact met onze begeleider, maar helaas konden we het nog niet eens worden met school. Erg vervelend, maar toen wisten we nog niet wat we nu weten! Hier kom ik zo op.

Zaterdag 12 febr. hebben we eerst maar eens even lekker uitgeslapen, dat is ook zeker nodig hier want onbewust doe je gauw te veel waardoor je energie zo vervlogen is. Gek is dat joh, dat je alles wel wil doen, maar dat het klimaat hier zo anders is dat je wel als een echt Surinamer rustig aan moet doen.

Later die ochtend kreeg Claudia ineens heel erg veel pijn in haar buik en rug. Ze had al symptomen van een blaasontsteking, maar niet dusdanig erg dat we er veel aandacht aan schonken. Vooral veel drinken hebben wij in Nederland geleerd. Nu de pijn begon uit te stralen en ze van de pijn niet meer goed kon lopen is ze hier naar een dokter geweest. De blaasontsteking begon vormen aan te nemen van een beginnende nierbekkenontsteking. Ze heeft antibiotica gekregen en een pijnstiller. Gelukkig zorgden deze middelen (toen) snel voor verbetering. Veel stond er niet op onze agenda deze dag, de regen wat halverwege de middag begon maakte dit ook vrijwel onmogelijk.

Zaterdag eind van middag kregen we ons eerste echt goede nieuws van school wat de sfeer even weer helemaal verlichte: ONZE EERSTEFASE VAN ONS ONDERZOEK IS GOEDGEKERUD!

We hebben hier ontzettend staan juichen met z`n allen, dat kunnen de buren niet gemist hebben. En zulk nieuws vraagt natuurlijk om een feestje! Dus plannen gemaakt om naar `t Vat te gaan. `t Vat is een café waar zo wij horen veel Nederlandse studenten op af komen en wat 's avonds erg gezellig is. Na een lekker bord lasagne en een paar roseetjes te hebben gedronken stonden we klaar om te gaan te wachten op een droog moment. Maar deze kwam niet.. de straat stond al weer blank en het bleef maar non-stop regenen. Via internet hebben we het nummer van taxi Brian opgezocht, waarvan wij hadden gehoord dat een goedkope en betrouwbare taxi was. We weten inmiddels al wel dat we 's avonds niet meer moeten fietsen in paramaribo en voor 6 SRD willen we best ons door de taxi laten brengen!

Één van de bedienden bij `t Vat moest elke keer ontzettend lachen als hij bij ons kwam om een bestelling op te nemen of te bezorgen. Een beetje beledigt vroegen wij wat er zo grappig was. Wat bleek nou, hij kon zien dat wij Nederlanders hier nog niet lang zijn, 'wij zijn nog vers' zo noemde hij dat. Oftewel zo bedoelde hij, wij zijn nog niet rood verbrand zoals ze ze kennelijk veel tegenkomen daar. Dit moesten we ook voorkomen zei hij met een grote lach op zijn mond, want zo vind hij ons veel mooier, haha. Wanneer we naar de wc wilden moesten we eerst lang een wc-dame die ons een opgevouwen stukje wc papier mee gaf waar we het mee moesten doen. Echt heel bizar.

We zijn niet lang gebleven bij `t Vat, want Claudia kon het niet zo lang volhouden vanwege de pijn die weer opkwam toen de pijnstillers waren uitgewerkt. We hebben Brian gebeld en die stond met een paar mintuutjes weer voor ons klaar.

Gister, zondag 13 febr. zijn we 's ochtends naar een evangelische kerk geweest. We waren erg welkom en ze geven je voor en na de dienst een hand. We kregen Bijbels aangereikt en tijdens de dienst kwam een man speciaal aanwijzen waar we gingen lezen. Scheelt dat ze dezelfde Bijbelboeken hebben als ons ;). De dienst duurde 2 uur en een kwartier!! Het was een hele bijzonder dienst met veel zingen, persoonlijke verhalen en een preek half in het Nederlands en half in hun eigen taal, het Sranan Tongo's. Een aantal liederen die we zongen waren voor ons bekent, zoals ‘als een hert dat verlangt naar water', maar ook de Surinaamse liederen waren erg leuk en gemakkelijk om mee te zingen. Woorden die wij zoal herkennen en ik onthouden heb zijn: ‘ala grani, ala glori, ala krakti' = alle eer, glorie en kracht en ‘Jesus da ferlusuman'= Jezus de verlosser. In het refrein van dit lied zongen ze steeds: ‘Aki dini mi', maar wat dit betekent weet ik nog niet. Door de vele herhaling, ze zongen de liederen vaak 2 of 3 keer achter elkaar, kenden wij ze ook snel en zongen we zo mee.

Er zaten ook erg lieve kinderen in de kerk die naar ons keken en lachten. Één jongetje vlak voor ons speelde verstoppertje met ons en elke keer als we oogcontact hadden lachte hij verlegen terug.Tijdens de dienst zagen we de kinderen de ene na de andere zakje chips opentrekken en werd hierbij cola gedronken.

Na de dienst vroegen ze heel aardig of we volgende week weer kwamen. Erg hartelijk allemaal dus! Maar eerst een half uur staan om vervolgens anderhalf uur op een houten bank te zitten is wel lang hoor.

Na kerktijd kregen we visite van kennissen van Claudia. Erg leuk om even wat Nederlands volk over de vloer te hebben. Dit voelt wel goed om ook even je verhalen, verwondering en ervaringen te delen met landgenoten.

Voor en na het eten heb ik vervolgens heerlijk liggen zonnen met mijn nieuwe Surinaamse factor 30! Ja mam, ik heb mij er toch maar aan overgegeven :). Het was vandaag weer de hele dag mooi weer! Beetje bij beetje bouwen we zo ons Surinaamse kleurtje op. 's Middags hebben we ter verkoeling even een Sunday ijsje gehaald bij de Mac Donalds en rond gefietst en nieuwe plekjes in de buurt ontdekt. Ik heb weer een hoop nieuwe foto's gemaakt want ik kan gewoon wel blijven knippen met mijn camera. Alles is bijzonder op zijn eigen manier. Arm en rijk door elkaar, bijzondere gebouwen, oude wegen, mooie bomen en ga zo maar door. Wel moeten we er om denken dat we niet bewust foto's van mensen maken, want de Surinamers hier geloven dat wanneer je een foto van ze maakt dat ze dan hun ziel verliezen. Helemaal begrijp ik het niet, maar wel iets om zeker rekening mee te houden.

's Avonds voor het eten kon ik nog even weer in de tuin zitten met een boekje en met skype. Leuk om dan ook altijd weer mijn nieuwe berichtjes en mailtjes te lezen! Dit waardeer ik enorm, bedankt :). 's Avonds was het mijn beurt weer om te koken en om vast te houden aan de traditie zoals ik hem gewent ben, heb ik een lekkere gevulde tomatensoep gemaakt. En om de buikjes extra te vullen heb ik krulfriet in de oven gemaakt en hamburgers erbij gebakken. Lekker Hollands!

Nadat we aan het eind van de avond een filmpje af hebben gekeken samen was het weekend al weer voorbij, zo dachten wij... de pijn bij Claudia kwam ineens weer ontzettend opzetten en geschrokken ontdekten wij dat ze er deze keer koorts bij had. Ze lag helemaal te rillen van de pijn op bed en het leek alles behalve goed. Na lang wikken en wegen hebben weBrian de taximan gebeld en zo zaten we ineens op de spoedeisende hulp van het Academisch ziekenhuis in Paramaribo. Tja hier kan ik als ik wil nog wel een heel verhaal over schrijven, maar dat zal ik jullie besparen. Het kwam er op neer dat het er een zootje ongeregeld was en het leek meer op een zwerversopvang van het leger des Heils dan een ziekenhuis. Niemand die ons fatsoenlijk vertelde wat we moesten doen en terwijl de wachtkamer vol zat lagen de zusters half te slapen aan hun bureau. Echt niet dus dat wij Claudia hier alleen achterlieten, want we mochten niet eens bij haar blijven terwijl ze in de planning hadden om 2 a 3 uur onderzoeken op haar los te laten. Dan nog maar een extra pijnstiller en het nog een nachtje aanzien. Maandagochtend konden we weer terecht bij de veel meer gemoderniseerde huisartsenpost vlakbij ons huis, voor een nieuwe en sterkere antibiotica.

Op deze manier sloten wij, inmiddels half 3 's nachts, ons bijzondere weekend af. Op naar een nieuwe week en deze keer met een duidelijk concreet doel voor ons onderzoek, waarbij alle neuzen dezelfde richting op wijzen!

Mo syi - tot ziens