Hoi allemaal,

Wauw... onze eerste maand zit er alweer op!Ook deze week ging weer snel voorbij.

Toen ik nadacht over wat ik eigenlijk allemaal deze week had gedaan dacht ik dat het eigenlijk een hele normale week was geweest, tot ik alle dagen terug keek. Ik besef mij dat ik al aardig aan het wennen ben en minder verontwaardigd ben over alles wat ik zie. Toch blijf ik steeds nieuwe ervaringen opdoen die mij doen beseffen dat dit toch absoluut niet te vergelijken is met het rijke Nederland.

Begin deze week hebben we onze eerste kennismaking gehad bij de Bufaz, afkorting voor Bureau Familierechtelijke Zaken. Dit was eigenlijk al bijzonder genoeg. De Bufaz is te vergelijken met de Raad voor de Kinderbescherming in Nederland. Allemaal in onze nette kleren gekleed, lees lange broek en bloesje, kwamen we aan bij de Bufaz in de veronderstelling een professionele en statige instelling aan te treffen. Het gebouw op zich was al een verassing; heel oud en vervallen. We kwamen binnen in een goed gevulde wachtruimte, melden ons aan de balie en zeiden dat we om 11.00 uur een afspraak hadden met het hoofd. We konden wachten, maar gelukkig niet te lang. ‘Kom' werd ons door iemand gezegd, dus dachten wij, dat zal onze afspraak wel zijn. We werden in een rommelig en vol kamertje ontvangen waar een paar stoelen voor een bureau werd gezet waar we amper over de stapel papieren heen konden kijken. Uit gewoonte staken we toch maar even onze hand uit naar het hoofd en zeiden onze namen. Ze stelde zich voor en toen wisten we dat we goed zaten.

In het begin dacht ik dat het een strenge en directe vrouw was met weinig tijd. ‘Dus' zei ze, ‘ik neem aan dat jullie vragen hebben?' Een beetje ongemakkelijk begonnen we onze eerste vragen te stellen. Gelukkig veranderde mijn beeld van haar gauw. Ze vertelde veel, zolang wij maar bleven vragen en eigenlijk moest ik stiekem wel om haar lachen en om haar houding van ‘doe vooral niet moeilijk'. Als ze haar antwoord gegeven was zei ze: ‘volgende vraag!' Voor we echt in het gesprek zaten had ze de eerste sigaret al in haar hand en vroeg ze of wij het niet erg vonden dat ze ging roken. Nou ja.. beleeft als we waren stemmen wij wel toe. Daar gaan onze nette bloesjes

haha. Na een tijdje kwamen ineens steeds meer mensen de kamer in en uitgelopen. Wat bleek.. het dak lekte en de emmers die ze er aan hadden gehangen hielden het niet meer voldoende. Tijdens ons gesprek pleegde ze dus wat telefoontjes tussendoor om mensen op te roepen om schoonmakers in te huren, de lekkage te verhelpen en andere gekkigheid. Ik kon er de lol wel van in zien allemaal!

Dinsdag moesten we naar de vreemdelingendienst. Na 30 dagen zou ons visum verlopen dus moesten we opnieuw in Suriname een stempel ons in paspoort laten zetten om ook de komende 2 maand legaal te verblijven. En minstens zo belangrijk.. om na ons verblijf weer door de Surinaamse douane te komen. We hebben onze taxi Brian gebeld en die wilde ons brengen. Gelukkig belde hij vlak voordat hij ons ophaalde om nog even te vragen of wij onze tickets wel bij ons hebben. Dit is namelijk nodig bij de vreemdelingendienst. Wat een geluk dat wij zo`n oplettende taxichauffeur hebben! De vreemdelingendienst lag volledig aan de andere kant van de stad, dus deze rit hadden we liever niet voor niks gemaakt. Dus alle papieren maar ingeladen voor de zekerheid en op weg naar de VD. Erg makkelijk kwamen we vervolgens nog niet aan onze stempel. De niet-zo`n-goed-gehumeurde-mevrouw (waar Brian ons al voor waarschuwde), weigerde ons bijna de stempel omdat in onze boekingsgegevens staat dat wij 4 mei aankomen in Amsterdam. Dat is dus 1 dag later dan ons visum aangeeft. Wij weten natuurlijk dat dat alleen de aankomst is maar dat we toch echt op 3 mei(!) van Surinaamse bodem gaan. Het duurde even voordat ze het door had, maar gelukkig dat zat goed. Vervolgens wilde ze een kopie van onze boeking zien. Alleen Carlijn en ik hadden het juiste formulier mee, maar dat is niet erg dachten wij want we hebben gezamenlijk geboekt, dus al onze namen worden op één formulier genoemd. Alleen omdat Carlijn en ik hem zelf uitgeprint hadden stonden op onze papieren onze eigen naam bovenaan. Even ging het er op lijken dat alleen Carlijn en ik onze stempel kregen. Sjoukje heeft haar overtuigingskracht ingezet en heeft de vrouw uiteindelijk zo ver gekregen dat ze instemde met de gezamenlijke gegevens. Een zucht van ontlading.. maar de stempel is binnen! We zijn allemaal legaal in Suriname

.

's Middags is er weer flink aan school gewerkt. Ik denk, ik zet het er maar even in, anders lijkt het ook zo alsof we alleen maar andere dingen doen hè

. En ook een avondje een keer vroeg op bed hoort er hier gewoon bij.

Woensdag en donderdag waren een keer een rustige dagjes, zoals we dat inmiddels ook op z`n Surinaams kunnen. Er wordt wat gewerkt, hangen wat rond huis en kruipen weer aan tafel op de veranda om wat te werken. Om niet al te vierkante ogen te krijgen van onze laptops mogen we af en toe van onszelf tussen de middag even buiten de deur eten. Het vervelende wanneer je aan het eten bent is wel dat Suriname veel zwervers en straatventers kent. Deze keer was er een man die het volgens mij wel 10 minuten heeft volgehouden om achter ons te blijven staan en in het Frans onze aandacht vroeg door aldoor ‘monsieur' te roepen, terwijl hij ondertussen een muntstukje naar voren stak. Erg lekker voel je daar dan niet bij. 's Avonds vermaken wij ons prima op onze veranda of aan de voorkant van ons huis op het balkon. Er valt hier op straat genoeg te zien.

Donderdagavond zijn we, eindelijk dan toch voor het eerst naar de Havana lounge gegaan. Alle Nederlanders praten hier over, dus dit moesten we toch met onze eigen ogen eens zien. Het was ook inderdaad gezellig. Tot een uur of 1 wel er Surinaamse muziek gedraaid en werd er volop salsa en de merengue gedanst. Typisch is dat je dan veel Surinaamse stelletjes ziet en wat dappere Nederlandse meisjes die zich er aan wagen om het tempo van een Surinamer bij te houden. De rest van de Nederlanders staan zich aan de kant van de dansvloer te vermaken tot het moment dat de DJ van muziekstijl veranderd. De Surinamers mogen dan kunnen dansen, maar de Nederlanders kunnen zingen! Tenminste op de dansvloer

. En we zijn ook zeker niet te bescheiden met z`n allen om een polonaise in te zetten, haha.

En toen was het alweer de laatste dag van onze werkweek. Vandaag hebben we alvast ieder een fleurige paraplu uitgezocht om morgen mee te nemen naar de Paramaribo Zoo! Het weer mag ons dan de laatste dagen weer een beetje in de steek laten, maar daar laten wij ons niet door tegen houden. Zaterdagavond gaan we Braziliaans Carnaval vieren in `t Vat!

Goed weekend allemaal, ik denk aan jullie! Ik hoop dat het voorjaar voor jullie gauw komt.

Tot volgende week!

Ps. No span betekent: maak je niet druk, alles met rust