28 febr.- 5 maart Week 4: No span, een Surinaams weekje

Hoi allemaal,

Wauw... onze eerste maand zit er alweer op!Ook deze week ging weer snel voorbij.

Toen ik nadacht over wat ik eigenlijk allemaal deze week had gedaan dacht ik dat het eigenlijk een hele normale week was geweest, tot ik alle dagen terug keek. Ik besef mij dat ik al aardig aan het wennen ben en minder verontwaardigd ben over alles wat ik zie. Toch blijf ik steeds nieuwe ervaringen opdoen die mij doen beseffen dat dit toch absoluut niet te vergelijken is met het rijke Nederland.

Begin deze week hebben we onze eerste kennismaking gehad bij de Bufaz, afkorting voor Bureau Familierechtelijke Zaken. Dit was eigenlijk al bijzonder genoeg. De Bufaz is te vergelijken met de Raad voor de Kinderbescherming in Nederland. Allemaal in onze nette kleren gekleed, lees lange broek en bloesje, kwamen we aan bij de Bufaz in de veronderstelling een professionele en statige instelling aan te treffen. Het gebouw op zich was al een verassing; heel oud en vervallen. We kwamen binnen in een goed gevulde wachtruimte, melden ons aan de balie en zeiden dat we om 11.00 uur een afspraak hadden met het hoofd. We konden wachten, maar gelukkig niet te lang. ‘Kom' werd ons door iemand gezegd, dus dachten wij, dat zal onze afspraak wel zijn. We werden in een rommelig en vol kamertje ontvangen waar een paar stoelen voor een bureau werd gezet waar we amper over de stapel papieren heen konden kijken. Uit gewoonte staken we toch maar even onze hand uit naar het hoofd en zeiden onze namen. Ze stelde zich voor en toen wisten we dat we goed zaten.

In het begin dacht ik dat het een strenge en directe vrouw was met weinig tijd. ‘Dus' zei ze, ‘ik neem aan dat jullie vragen hebben?' Een beetje ongemakkelijk begonnen we onze eerste vragen te stellen. Gelukkig veranderde mijn beeld van haar gauw. Ze vertelde veel, zolang wij maar bleven vragen en eigenlijk moest ik stiekem wel om haar lachen en om haar houding van ‘doe vooral niet moeilijk'. Als ze haar antwoord gegeven was zei ze: ‘volgende vraag!' Voor we echt in het gesprek zaten had ze de eerste sigaret al in haar hand en vroeg ze of wij het niet erg vonden dat ze ging roken. Nou ja.. beleeft als we waren stemmen wij wel toe. Daar gaan onze nette bloesjes

Dinsdag moesten we naar de vreemdelingendienst. Na 30 dagen zou ons visum verlopen dus moesten we opnieuw in Suriname een stempel ons in paspoort laten zetten om ook de komende 2 maand legaal te verblijven. En minstens zo belangrijk.. om na ons verblijf weer door de Surinaamse douane te komen. We hebben onze taxi Brian gebeld en die wilde ons brengen. Gelukkig belde hij vlak voordat hij ons ophaalde om nog even te vragen of wij onze tickets wel bij ons hebben. Dit is namelijk nodig bij de vreemdelingendienst. Wat een geluk dat wij zo`n oplettende taxichauffeur hebben! De vreemdelingendienst lag volledig aan de andere kant van de stad, dus deze rit hadden we liever niet voor niks gemaakt. Dus alle papieren maar ingeladen voor de zekerheid en op weg naar de VD. Erg makkelijk kwamen we vervolgens nog niet aan onze stempel. De niet-zo`n-goed-gehumeurde-mevrouw (waar Brian ons al voor waarschuwde), weigerde ons bijna de stempel omdat in onze boekingsgegevens staat dat wij 4 mei aankomen in Amsterdam. Dat is dus 1 dag later dan ons visum aangeeft. Wij weten natuurlijk dat dat alleen de aankomst is maar dat we toch echt op 3 mei(!) van Surinaamse bodem gaan. Het duurde even voordat ze het door had, maar gelukkig dat zat goed. Vervolgens wilde ze een kopie van onze boeking zien. Alleen Carlijn en ik hadden het juiste formulier mee, maar dat is niet erg dachten wij want we hebben gezamenlijk geboekt, dus al onze namen worden op één formulier genoemd. Alleen omdat Carlijn en ik hem zelf uitgeprint hadden stonden op onze papieren onze eigen naam bovenaan. Even ging het er op lijken dat alleen Carlijn en ik onze stempel kregen. Sjoukje heeft haar overtuigingskracht ingezet en heeft de vrouw uiteindelijk zo ver gekregen dat ze instemde met de gezamenlijke gegevens. Een zucht van ontlading.. maar de stempel is binnen! We zijn allemaal legaal in Suriname

's Middags is er weer flink aan school gewerkt. Ik denk, ik zet het er maar even in, anders lijkt het ook zo alsof we alleen maar andere dingen doen hè

Woensdag en donderdag waren een keer een rustige dagjes, zoals we dat inmiddels ook op z`n Surinaams kunnen. Er wordt wat gewerkt, hangen wat rond huis en kruipen weer aan tafel op de veranda om wat te werken. Om niet al te vierkante ogen te krijgen van onze laptops mogen we af en toe van onszelf tussen de middag even buiten de deur eten. Het vervelende wanneer je aan het eten bent is wel dat Suriname veel zwervers en straatventers kent. Deze keer was er een man die het volgens mij wel 10 minuten heeft volgehouden om achter ons te blijven staan en in het Frans onze aandacht vroeg door aldoor ‘monsieur' te roepen, terwijl hij ondertussen een muntstukje naar voren stak. Erg lekker voel je daar dan niet bij. 's Avonds vermaken wij ons prima op onze veranda of aan de voorkant van ons huis op het balkon. Er valt hier op straat genoeg te zien.

Donderdagavond zijn we, eindelijk dan toch voor het eerst naar de Havana lounge gegaan. Alle Nederlanders praten hier over, dus dit moesten we toch met onze eigen ogen eens zien. Het was ook inderdaad gezellig. Tot een uur of 1 wel er Surinaamse muziek gedraaid en werd er volop salsa en de merengue gedanst. Typisch is dat je dan veel Surinaamse stelletjes ziet en wat dappere Nederlandse meisjes die zich er aan wagen om het tempo van een Surinamer bij te houden. De rest van de Nederlanders staan zich aan de kant van de dansvloer te vermaken tot het moment dat de DJ van muziekstijl veranderd. De Surinamers mogen dan kunnen dansen, maar de Nederlanders kunnen zingen! Tenminste op de dansvloer

En toen was het alweer de laatste dag van onze werkweek. Vandaag hebben we alvast ieder een fleurige paraplu uitgezocht om morgen mee te nemen naar de Paramaribo Zoo! Het weer mag ons dan de laatste dagen weer een beetje in de steek laten, maar daar laten wij ons niet door tegen houden. Zaterdagavond gaan we Braziliaans Carnaval vieren in `t Vat!

Goed weekend allemaal, ik denk aan jullie! Ik hoop dat het voorjaar voor jullie gauw komt.

Tot volgende week!

Ps. No span betekent: maak je niet druk, alles met rust

21-26 febr. Week 3: Dolfijnen spotten

Lieve familie, vrienden en buren.

Een fijne voorjaarsvakantie gehad? Ondanks de vakantie hebben wij begin deze week nog even flink de schouders onder deel 3 van ons onderzoek gezet. Voor de afwisseling hebben de meiden maandag hun eigen Baka bana's gemaakt die steeds beter worden! Helaas moeten we dit wel vergelden met een keuken die op den duur blauw van de rook is. Ter controle hebben we de baka bana's samen naar onze buurvrouw Jennie gebracht ;). Veel meer konden we maandag ook niet beginnen, want de regen hield erg lang aan. Onze tuin stond blank en het water kwam via de achterdeur bij ons naar binnen. Met een handdoek, gekregen van de buurvrouw, een dweil en een emmer hebben we ons beschermt tegen het water. Gelukkig kwam het water niet verder dan de hal en de wc.

Dinsdag hebben we een eerste kennismaking gehad met de Mr. Huberstichting. Dit is ook een voogdijinstelling zoals Jeugd en Gezin en van hen willen we daarom graag aanvullende informatie om ons onderzoek te onderbouwen. De Mr. Huberstichting heeft naast voogdijzorg ook een opvang voor gehandicapte kinderen die op hun terrein verblijven. Terwijl wij naar binnen liepen had ik meteen al het eerste kindje aan mijn arm hangen en kreeg ik een knuffel. Andere kinderen begroeten ons lief. Vanwege de vele stagiaires in dit land zijn de kinderen hier gewent aan blanke meiden. Ook als we gewoon op straat lopen vallen we op bij de Surinaamse kinderen die naar ons zwaaien en ons stagiaire noemen. Voor hen zijn wij natuurlijk allemaal hetzelfde. Blank, dus stagiaire ;).

's Middags heeft het opnieuw non-stop -op z`n Surinaams- geregend. Om de stemming erin te houden hebben we na het eten gezellig gekaart met elkaar! Ik heb nou al wel door dat het kaartspel ligretto een favoriet aan het worden is.

Woensdag na een ochtend gewerkt te hadden zijn we er even lekker uit geweest om te eten en van het deze keer HEERLIJKE weer te genieten! Eindelijk weer het weer waarvoor we naar Suriname zijn gekomen ;). We wilden naar een restaurantje met Surinaamse specialiteiten, maar dat viel erg tegen. Vervolgens zijn we aan de waterkant gaan eten, hier staan allemaal kleine tentjes met ook typische Surinaamse hapjes. Terug naar huis konden we het niet laten om ook even langs onze brievenbus aan de Julianastraat te rijden, hier keken wij stiekem nog elke dag even in om te kijken of er post voor ons is. Dit wilden we natuurlijk niet missen terwijl we in een ander huis zitten. Omdat er geen sleutel van de brievenbus is moet één van ons met zijn hand naar binnen voelen. En guess what!! Deze keer hadden we post. Allemaal lieve en leuke kaartjes vanuit Nederland, voor ons allemaal wat :). Erg leuk! Het komt dus aan en wij zien hier dol enthousiast naar uit! Blijf dus vooral sturen ;). Daarna was het echt te mooi weer om weer met school bezig te gaan. De zon stond hoog aan de hemel en er was vrijwel geen wolkje te bekennen. Dit hadden we al een tijdje niet meer gezien. We zijn heerlijk het zwembad in gedoken bij ons in de straat. We hadden zelfs een privé zwembad ;). Inmiddels bekent bij de meiden houd ik van zonnen en ben ik op zo`n moment helemaal in mijn element. Ik heb zelfs, met dank aan Carlijn de bijnaam Baka bana al te pakken ;) haha.

Donderdagochtend hoorden we het blijde nieuws dat we die dag terug konden verhuizen naar ons eigen plekkie aan de Julianastraat. Dus hup alles weer in de koffers zodat dat alvast klaar staat. Ondertussen ging Claudia voor een laatste keer naar de dokter die haar nu helemaal schoon heeft verklaart! Geen blaas- of nierbekkenontsteking meer dus! Voor 's middags hadden we andere plannen en zijn we wezen DOLFIJNEN SPOTTEN! Wat een leuke ervaring is dat zeg. We zijn met een bootje eerst een eind de Suriname rivier opgevaren en ineens vanuit het niets doken ze van alle kanten op. Met z`n vieren doken wij gelijk voorop de boot om deze mooie beestjes van dichtbij te bekijken. Een beetje wankel was de boot wel en door de deining van het water waren we wel zo nat dat je bijna net zo goed zelf tussen de dolfijnen kon gaan zwemmen. Soms zagen we een heleboel tegelijk. Echt helemaal bij de boot kwamen ze niet, dat was wel jammer, je krijgt ze dus moeilijk op de foto. Onze gids heeft zelf ook een tijd in Nederland gewoond en zat vol leuke verhalen. Zelfs de dierentuin in Emmen was bij hem bekent! Ook had hij voor ons allemaal typische Surinaamse lekkernijen meegenomen!

Toen we terug kwamen konden we gelijk verhuizen. Carlijn en Sjoukje waren vooruit gefietst om de sleutel te halen. Claudia en ik zijn vervolgens met beiden twee koffers lopend achter ze aan gegaan! We werden als helden ontvangen ;). Gelukkig was het maar een paar minuutjes lopen. 's Avonds ben ik op tijd naar bed gegaan, heerlijk weer in mijn ‘eigen' bedje.

Vrijdag was het hier de dag van de revolutie. Na een ochtendje werken zijn we 's middags naar de waterkant gegaan. Hier stonden allemaal kraampjes en het onafhankelijkheidsplein stond vol met tenten. Terwijl we daar rondliepen stond ineens Hennie Huisman voor onze neus, haha. Dat verwacht je natuurlijk niet als je zo ver weg zit. Ik heb ook nog geprobeerd om een soort cake te eten wat ze op de markt verkochten. Maar het was super soppig en vet, wel met een kokossmaakje en een soort vrucht erin, maar ik vond het niet lekker. Terug bij huis zijn we lekker allemaal de tuin ingedoken met een boek. En een vast ritueel is dat ik eind van de middag op skype duik om even lekker bij te praten met Rudolf! Op zo`n moment ben ik erg blij met de luxe van internet in ons huisje. 's Avonds hebben we het uitgaansleven opgezocht en hebben we gezellig een aantal leuke cafeetjes bezocht.

De laatste dag van de week alweer, was een rustig dagje. 's Ochtends kwam ik pas mijn bed uit toen de zon mij de kamer uit brandde en eind van de ochtend zijn we het ‘winkelcentrum' ingedoken. Ik heb een super leuk jurkje gekocht!! :). Je kan hem ook als T-shirt gebruiken. Heel handig! Verder heb ik mij ingehouden. De meiden hebben zich een hele tijd vermaakt in een enorme slipperwinkel!! En zijn hier allemaal geslaagd. Halverwege de avond kwam buurvrouw Maltie ons verassen met ‘Bara'. Een soort broodachtig product met kruiden. Blijft leuk al die gerechtjes.

Tot zo ver de derde week van ons verblijf. Het ga jullie allemaal goed en danki voor al jullie berichtjes. Fijne zondag en tot snel.

Liefs

19-20 febr. Weekend 3: Merengue en Salsa dansen!

Hoi allemaal,

Hoe gaat het in Nederland?Vanuit alleberichtjes begrijp ik dathet weer alle kanten op gaat, vanzon en 10 gradennaar sneeuw enonder nul. Bah zeg. Hopelijk laat hetvoorjaar niet te lang op zich wachten.

Met mijgaat het goed. De tijd vliegtvoorbij hier. Ik had jullie al lang willen vertellen over mijn weekend, maar het is er niet van gekomen. Een goed teken toch? Heb ik mij tenminste niet verveeld

Met drie shopaholics in huis moest het er afgelopen zaterdagtoch een keer van komen dat we het winkelleven van Paramaribo gingen opzoeken. Dus zijn we naar de ‘Hermitage Mall' geweest. Een groot overdekt winkelcentrum met verschillende winkels. Het was leuk om daar eens rond te kijken, maar nee.. de Surinaamse kledingstijl is niks voor mij en heelanders dan we gewent zijn. Toen we op den duur trek kregen zijn we op zoek gegaan naar een broodjeszaak, maar dit heb je hier heel weinig of misschien zelfs wel helemaal niet. Je kon daar alleen kiezen uit een aantal, voor ons onbekende Surinaamse afhaalkraampjes of toch weer de MacDonalds. Nou ja..

Zaterdagavond zijn we naar de discotheek ‘Zsa Zsa Zsu' geweest! Hier hebben we een geweldige avond gehad. Deze club heeft twee zalen; een grote zaal met dance, trance muziek en een wat kleinere en gezellige zaal met typische Surinaamse muziek. Deze tweede zaal hadden we al snel ontdekt. We hebben niet lang gezeten want de dansvloer lokte en de Surinaamse jongens wilden ons Nederlandse meiden maar al te graag leren dansen. Wij waren nog een beetje afwachtend want wij kunnen natuurlijk niet op tegen de soepele heupen van de Surinamers, maar één van de jongens kwam heel netjes bij ons om toestemming vragen of hij wel met Claudia mocht dansen. Wij konden eerst even toekijken hoe hij de eerste basispasjes aan Claudia leerde en vervolgens stonden wij allemaal te dansen! We dansten de ‘merenque' en de ‘salsa'. De merengue is wat sierlijkere dans en salsa zijn vooral pasjes die je telt terwijl je met je heupen draait (tenminste probeert

Zondag hebben wij een rondleiding gehad in Fort Zeelandia. Een oud Nederlands fort wat vroeger diende als handelsvestiging voor de Nederlanders. Later heeft het een tijd zijn dienst gedaan als gevangenis en pas in de twintigste eeuw dient het fort als museum.'s Avonds hebben we gegeten bij het Pannenkoeken en poffertjeshuis vlak bij ons huis!

Of ik over eind van de avond moet vertellen dat weet ik eigenlijk nog steeds niet zeker, een beetje gênant is het wel, maar ja, ik zie het maar als grappig. Terwijl Carlijn en ik namelijk net lekker '27 dresses' aan het kijken waren kwam er ineens een hele dikke kakkerlak de kamer binnen gelopen, zo groot als mijn handpalm. We hebben een uur nodig gehad om dit rennende en vliegende onderkruipsel de kamer uit te krijgen. Elke keer als dit beest onze kant weer op kwam renden we gillend naar buiten. Ik weet het, even geen helden, maar een kakkerlak van dit formaat dat ook nog kan vliegen is mij toch even wat te veel. Uiteindelijk moest er een pannendeksel en een opbergmap aan te pas komen. Uiteindelijk lagen we pas om 0.00 uur allemaal veilig onder onze klamboes in bed.

Dit was even een impressie van mijn weekend. Tot de volgende keer en groetjes daar!

14-18 febr. Week 2: Verhuizen!

Lieve allemaal,

Hoog tijd dat ik jullie allemaal weer even bijpraat over afgelopen week. We hebben deze week hard gewerkt aan school en met wat aanwijzingen en feedback van school hebben we zelfs deel 2 van ons onderzoek al zo goed als af. Met Claudia gaat het gelukkig ook beter. Ze is niet geheel pijnvrij maar is tot meer instaat en houdt de dagen beter vol. Nu hopen dat het met dezelfde stijgende lijn beter met haar blijft gaan.

De Surinaamse keuken leren we inmiddels ook al wat beter begrijpen en we proberen onze kookkunsten hier geleidelijk aan op aan te passen. Gelukkig hebben we altijd onze lieve buurvrouw nog die ons steeds iets nieuws leert. Zo kwam ze afgelopen maandag (14 febr.) met een drankje genaamd ‘Dawet' aan. Een mixje van kokosmelk met citroengras, maïzena en suiker, wat je koud moet drinken. Vol verwachting namen wij de eerste slokken, maar al gauw waren we er over uit dat we dit drankje beter aan de Surinamers kunnen overlaten. 's Avonds hadden wij ons standaard avondritueel waarbij de dapperste van ons de strijdt met de beesten in huis aan gaat. Zo hadden we op de maandag de kakkerlak.. blèh! Wat we doen is we pakken een mok en een bierviltje en ja, daar moet dan dat beest in terwijl één van ons filmt en de ander de deur naar buiten open houd!

Dinsdag (15 febr.) was een rustige werkdag. Dit betekend dat er van 9.00 tot 13.00 uur gewerkt wordt, vervolgens houden we een pauze. Ik grijp dan graag mijn kans om lekker met een boekje in de zon in de tuin te gaan zitten. Heerlijk vind ik dat, de andere meiden verklaren mij voor gek, maar ik kan de hele dag wel zonnen als het mocht;). Van 14.30 - 17.30 uur hebben we weer gewerkt en met resultaat! De avonden hier doordeweeks zijn doorgaans voor ieder voor zich. Er wordt dan volop geskyped, gemsnt en aan onze verhalen gewerkt. Tja, en als je niks te doen hebt dan weten Carlijn en Sjoukje nog wel wat.. ze hebben ons huisje opgefleurd met hele grote bloem stickers!

Woensdagochtend (16 febr.) was het mijn beurt om met Claudia mee te gaan naar de huisarts. Dit maal ter controle en om te bespreken of de antibiotica aan slaat. Ik was blij verast om een nette goed georganiseerde huisartsenpraktijk aan te treffen! We moesten lang wachten om na 3 minuten weer buiten te staan, dat is dan jammer, maar ja als je bekijkt wat je voor een consult in dit land betaald dan moeten we stiekem ook wel weer lachen. En toen, jaja.. bezig met deel 3 van ons onderzoek :). Dit betekent dat we interviewvragen en enquêtes gaan opstellen om de informatie voor ons onderzoek te gaan verzamelen.

Woensdagavond zijn we verhuist naar een huis in de straat achter ons. Omdat iemand voor ons aan al een week hetzelfde huis had geboekt, moeten wij even een weekje ergens anders verblijven. Dit wisten wij van te voren en hebben hier rekening mee gehouden. We wilden te graag het huisje aan de Julianastraat, dus dan maar op de koop toe nemen dat we er een weekje uit moeten. Het inpakken was snel gebeurd en onze nieuwe bovenbuurman bood al gauw aan om onze spullen in zijn auto met laadbak te vervoeren naar ons nieuwe vertrek. Dit betekent een blokje om ;), maar hé zo`n aanbod sla je natuurlijk niet af. Onze nieuwe bovenburen zijn Nederlanders die hier inmiddels al een jaar wonen. Wij delen het huis, maar hebben ieder een eigen verdieping met al onze eigen faciliteiten. Omdat we nu op de begaande grond zitten betekend dit ook meer beesten in huis, dus ons avondritueel kwam weer in werking. Dit keer ging het om een kikker en een salamander.

Afgelopen donderdag (17 febr.) kon ik voor het eerst sinds ons verblijf hier helemaal onder de douche staan! Haha, ja dit vind ik wel even benoemenswaardig, aangezien wij in ons andere huisje ons moeten douchen met koud water, brrr. Warm water komt er hier simpelweg gewoon niet uit de kraan. Ook de wasmachine draait op koud water. Maar goed, hier is het water dus iets minder koud! Ik heb donderdagavond even voor jullie wat foto's gemaakt van het huisje waar we nu in wonen. 's Avonds vind ik het heerlijk om even naar buiten te lopen en de verkoeling van buiten op te zoeken. De warmte van overdag blijft, vooral na een regenbui, in huis hangen. Daarentegen hebben we nu ook een bijzondere mooie tuin gekregen, vol met tropische planten en struiken en zelfs onze eigen bananenboom!

Gister, vrijdag 18 febr. zijn we 's ochtends vroeg op de fiets gestapt. We waren door mevr. Olf van Stichting Jeugd en Gezin uitgenodigd voor de opendag van ‘Annie crèche' een kinderdagverblijf voor gehandicapte kinderen, waar zij ook werkzaam voor is. Het was erg leuk om een Surinaamse kindercrèche te zien en ook mooi om te horen hoe goed en methodisch ze met deze kinderen werken. Terwijl wij rondliepen zagen we allemaal geschminkte kindertjes om ons heen lopen. Ook kwamen we zo in contact met een aantal Nederlandse stagiaires. Uit het contactmoment met mevr. Olf van die middag hebben we namen en data gekregen om onze met eerste interviews en enquêtes van start te laten gaan. Spannend! 's Avonds hebben we gezellig een spelletje ‘ligretto' samen met onze bovenburen gespeeld en uiteindelijk hebben we het nachtleven van Paramaribo opgezocht! Voor elke avond hebben ze hier een andere bar waar de meeste mensen op af komen. Gelukkig zijn de taxi's hier berekent op Nederlandse stagiaires dus die kon ons haarfijn vertellen waar we wezen moesten. Een taxi terug, nadat we een paar uurtjes gedanst hadden was nog even spannend. Er staan een heleboel kerels hun taxi's aan te bieden als je buiten op straat staat, maar een straattaxi nemen wij dus echt niet! We bellen alleen onze vaste bekende taxi's, alleen het nummer dat we bij ons hadden was niet bereikbaar.Via een paar andere Nederlandse meiden hebben we uiteindelijk een nummer van hun taxi gekregen. Die bracht ons goed en wel voor weinig weer naar huis! En hiermee hadden we ons weekend ingeluid!

Tot na het weekend.

Bosi en brasa, Berdien

11-13 febr. Weekend 2: Voldoende op fase 1 van ons onderzoek!

Afgelopen vrijdagochtend (11 febr.) zouden we telefonisch contact hebben met onze begeleider vanuit school om het één en ander af te stemmen voor ons onderzoek. Ondertussen zaten we nog in spanning of we wel verder konden met ons onderzoek zoals hij nu is of dat verandering van hoofdvraag en doelgroep nog noodzakelijk zou zijn. Helaas lukte het onze begeleider niet om ons aan de telefoon te krijgen en veel tijd hadden wij ook niet, want om 11.00 uur hadden wij onze tweede afspraak bij mevr. Olf van de voogdijstichting Jeugd en Gezin. Ze heeft ons onderzoek tot zo ver gelezen en geaccepteerd en we hebben met haar wat praktische afspraken gemaakt zoals contactmomenten en verwachtingen over en weer.

Op de terugweg naar huis zijn we gestopt bij het Roti restaurant om echt Surinaamse Roti te eten! Even lekker wat anders. Roti is een soort bladerdeeg pannenkoek met daar onder saus met aardappelstukjes en kippenbotjes, waarvan we zelf nog het vlees van het bot moesten halen. Dit eten Surinamers met de handen, dus wij ook. Toen we thuis waren kregen we opnieuw eten van Maltie. Deze keer een bord met spaghetti met kippenbotjes, een scherpe bruine saus en wederom sambal! We zijn er allemaal over uit dat we binnenkort ook iets voor haar gaan maken. Ze vertelde ons eens dat haar 2 kinderen, een jongen van 12 en een meisje van 15 jaar erg van pannenkoeken houden maar dat zij ze niet lekker kan bakken. Hier kunnen wij Nederlandse meiden wel mee!

's Middags hebben wij ons weer gesetteld met onze laptop op de veranda en zijn we bezig geweest met product B van ons onderzoek, om toch maar bezig te blijven. Om kwart voor 4 (kwart voor 8 in Nederland) hadden we nu wel telefonisch contact met onze begeleider, maar helaas konden we het nog niet eens worden met school. Erg vervelend, maar toen wisten we nog niet wat we nu weten! Hier kom ik zo op.

Zaterdag 12 febr. hebben we eerst maar eens even lekker uitgeslapen, dat is ook zeker nodig hier want onbewust doe je gauw te veel waardoor je energie zo vervlogen is. Gek is dat joh, dat je alles wel wil doen, maar dat het klimaat hier zo anders is dat je wel als een echt Surinamer rustig aan moet doen.

Later die ochtend kreeg Claudia ineens heel erg veel pijn in haar buik en rug. Ze had al symptomen van een blaasontsteking, maar niet dusdanig erg dat we er veel aandacht aan schonken. Vooral veel drinken hebben wij in Nederland geleerd. Nu de pijn begon uit te stralen en ze van de pijn niet meer goed kon lopen is ze hier naar een dokter geweest. De blaasontsteking begon vormen aan te nemen van een beginnende nierbekkenontsteking. Ze heeft antibiotica gekregen en een pijnstiller. Gelukkig zorgden deze middelen (toen) snel voor verbetering. Veel stond er niet op onze agenda deze dag, de regen wat halverwege de middag begon maakte dit ook vrijwel onmogelijk.

Zaterdag eind van middag kregen we ons eerste echt goede nieuws van school wat de sfeer even weer helemaal verlichte: ONZE EERSTEFASE VAN ONS ONDERZOEK IS GOEDGEKERUD!

We hebben hier ontzettend staan juichen met z`n allen, dat kunnen de buren niet gemist hebben. En zulk nieuws vraagt natuurlijk om een feestje! Dus plannen gemaakt om naar `t Vat te gaan. `t Vat is een café waar zo wij horen veel Nederlandse studenten op af komen en wat 's avonds erg gezellig is. Na een lekker bord lasagne en een paar roseetjes te hebben gedronken stonden we klaar om te gaan te wachten op een droog moment. Maar deze kwam niet.. de straat stond al weer blank en het bleef maar non-stop regenen. Via internet hebben we het nummer van taxi Brian opgezocht, waarvan wij hadden gehoord dat een goedkope en betrouwbare taxi was. We weten inmiddels al wel dat we 's avonds niet meer moeten fietsen in paramaribo en voor 6 SRD willen we best ons door de taxi laten brengen!

Één van de bedienden bij `t Vat moest elke keer ontzettend lachen als hij bij ons kwam om een bestelling op te nemen of te bezorgen. Een beetje beledigt vroegen wij wat er zo grappig was. Wat bleek nou, hij kon zien dat wij Nederlanders hier nog niet lang zijn, 'wij zijn nog vers' zo noemde hij dat. Oftewel zo bedoelde hij, wij zijn nog niet rood verbrand zoals ze ze kennelijk veel tegenkomen daar. Dit moesten we ook voorkomen zei hij met een grote lach op zijn mond, want zo vind hij ons veel mooier, haha. Wanneer we naar de wc wilden moesten we eerst lang een wc-dame die ons een opgevouwen stukje wc papier mee gaf waar we het mee moesten doen. Echt heel bizar.

We zijn niet lang gebleven bij `t Vat, want Claudia kon het niet zo lang volhouden vanwege de pijn die weer opkwam toen de pijnstillers waren uitgewerkt. We hebben Brian gebeld en die stond met een paar mintuutjes weer voor ons klaar.

Gister, zondag 13 febr. zijn we 's ochtends naar een evangelische kerk geweest. We waren erg welkom en ze geven je voor en na de dienst een hand. We kregen Bijbels aangereikt en tijdens de dienst kwam een man speciaal aanwijzen waar we gingen lezen. Scheelt dat ze dezelfde Bijbelboeken hebben als ons ;). De dienst duurde 2 uur en een kwartier!! Het was een hele bijzonder dienst met veel zingen, persoonlijke verhalen en een preek half in het Nederlands en half in hun eigen taal, het Sranan Tongo's. Een aantal liederen die we zongen waren voor ons bekent, zoals ‘als een hert dat verlangt naar water', maar ook de Surinaamse liederen waren erg leuk en gemakkelijk om mee te zingen. Woorden die wij zoal herkennen en ik onthouden heb zijn: ‘ala grani, ala glori, ala krakti' = alle eer, glorie en kracht en ‘Jesus da ferlusuman'= Jezus de verlosser. In het refrein van dit lied zongen ze steeds: ‘Aki dini mi', maar wat dit betekent weet ik nog niet. Door de vele herhaling, ze zongen de liederen vaak 2 of 3 keer achter elkaar, kenden wij ze ook snel en zongen we zo mee.

Er zaten ook erg lieve kinderen in de kerk die naar ons keken en lachten. Één jongetje vlak voor ons speelde verstoppertje met ons en elke keer als we oogcontact hadden lachte hij verlegen terug.Tijdens de dienst zagen we de kinderen de ene na de andere zakje chips opentrekken en werd hierbij cola gedronken.

Na de dienst vroegen ze heel aardig of we volgende week weer kwamen. Erg hartelijk allemaal dus! Maar eerst een half uur staan om vervolgens anderhalf uur op een houten bank te zitten is wel lang hoor.

Na kerktijd kregen we visite van kennissen van Claudia. Erg leuk om even wat Nederlands volk over de vloer te hebben. Dit voelt wel goed om ook even je verhalen, verwondering en ervaringen te delen met landgenoten.

Voor en na het eten heb ik vervolgens heerlijk liggen zonnen met mijn nieuwe Surinaamse factor 30! Ja mam, ik heb mij er toch maar aan overgegeven :). Het was vandaag weer de hele dag mooi weer! Beetje bij beetje bouwen we zo ons Surinaamse kleurtje op. 's Middags hebben we ter verkoeling even een Sunday ijsje gehaald bij de Mac Donalds en rond gefietst en nieuwe plekjes in de buurt ontdekt. Ik heb weer een hoop nieuwe foto's gemaakt want ik kan gewoon wel blijven knippen met mijn camera. Alles is bijzonder op zijn eigen manier. Arm en rijk door elkaar, bijzondere gebouwen, oude wegen, mooie bomen en ga zo maar door. Wel moeten we er om denken dat we niet bewust foto's van mensen maken, want de Surinamers hier geloven dat wanneer je een foto van ze maakt dat ze dan hun ziel verliezen. Helemaal begrijp ik het niet, maar wel iets om zeker rekening mee te houden.

's Avonds voor het eten kon ik nog even weer in de tuin zitten met een boekje en met skype. Leuk om dan ook altijd weer mijn nieuwe berichtjes en mailtjes te lezen! Dit waardeer ik enorm, bedankt :). 's Avonds was het mijn beurt weer om te koken en om vast te houden aan de traditie zoals ik hem gewent ben, heb ik een lekkere gevulde tomatensoep gemaakt. En om de buikjes extra te vullen heb ik krulfriet in de oven gemaakt en hamburgers erbij gebakken. Lekker Hollands!

Nadat we aan het eind van de avond een filmpje af hebben gekeken samen was het weekend al weer voorbij, zo dachten wij... de pijn bij Claudia kwam ineens weer ontzettend opzetten en geschrokken ontdekten wij dat ze er deze keer koorts bij had. Ze lag helemaal te rillen van de pijn op bed en het leek alles behalve goed. Na lang wikken en wegen hebben weBrian de taximan gebeld en zo zaten we ineens op de spoedeisende hulp van het Academisch ziekenhuis in Paramaribo. Tja hier kan ik als ik wil nog wel een heel verhaal over schrijven, maar dat zal ik jullie besparen. Het kwam er op neer dat het er een zootje ongeregeld was en het leek meer op een zwerversopvang van het leger des Heils dan een ziekenhuis. Niemand die ons fatsoenlijk vertelde wat we moesten doen en terwijl de wachtkamer vol zat lagen de zusters half te slapen aan hun bureau. Echt niet dus dat wij Claudia hier alleen achterlieten, want we mochten niet eens bij haar blijven terwijl ze in de planning hadden om 2 a 3 uur onderzoeken op haar los te laten. Dan nog maar een extra pijnstiller en het nog een nachtje aanzien. Maandagochtend konden we weer terecht bij de veel meer gemoderniseerde huisartsenpost vlakbij ons huis, voor een nieuwe en sterkere antibiotica.

Op deze manier sloten wij, inmiddels half 3 's nachts, ons bijzondere weekend af. Op naar een nieuwe week en deze keer met een duidelijk concreet doel voor ons onderzoek, waarbij alle neuzen dezelfde richting op wijzen!

Mo syi - tot ziens

7-10 febr. Week 1: Afstuderen tussen regen en zonneschijn door

Lieve allemaal,

Alweer een week voorbij sinds ons vertrek. Over maandag heb ik natuurlijk al wat verteld, toen we onze eerste kennis hebben gemaakt met de Stichting. Zo`n eerste kennismaking maakt ons onderzoek ineens veel echter en we hebben deze week de nodige tijd in ons onderzoek gestoken. Mevrouw Olf ziet ons onderzoek helemaal zitten, wij ook, nu alleen school nog. Dat is helaas nog een beetje spannend allemaal voor ons deze week.

Ondertussen zijn we ook nog lekker bezig met het ontdekken van alle verassingen die Suriname ons te bieden heeft. Dinsdag hebben wij Surinaams eten geprobeerd wat we eerder deze week van vrienden van een kennis van de ouders van Sjoukje kregen! ;) Ja, zo aardig zijn ze hier en ze delen graag uit van wat ze hebben. Wat we kregen noemen zij ‘baka bana', oftewel gebakken banaan en een soort saté stokjes. Erg lekker!! Het is mij al wel opgevallen dat Surinamers van scherp eten houden zeg. Daar houden wij dus wel even een glas drinken bij naast. Maar ik denk dat ik daar wel aan kan wennen. Ook hebben we als echtemeiden die middaglekker geshopt.

's Avonds werden wij alweer verwent en kwam onze buurvrouw Maltie ons zelfgemaakte ‘broodboom' brengen, echt super lief. Dit is gemaakt van de broodvrucht, dat hiergroeit aan de broodboom (iets wat enigzins lijkt op eenpalmboom). Het smaakt een beetje naar aardappel, maar dan plat en speciaal gebakken (lees scherp). We kregen er zelfs nog sambalsaus bij. Naast al dit speciaals houden we ons ook nog een beetje vast aan ons Hollandse eten, want dan weten we dat weook nog wat bekends en gezonds binnenkrijgen.

Woensdag zijn we weer vroeg opgestaan om aan ons onderzoek te werken. We hadden ons de deadline gesteld om voor 12 uur het eerste deel van ons onderzoek aangepast en af naar school te sturen. Wanneer we aan het werk zijn kruipen we gezellig bij elkaar aan de tafel op de veranda, zodat het één groot computernetwerk wordt. Erg lekker wanneer de zon ondertussen onze veranda komt verwarmen. Om kwart over 12 hadden we trots en wel ons werk af! Dus mochten we weer shoppen van onszelf! Ik heb super leuke slippers gekocht en het mooie is dat het hier bijna niks kost wanneer je het omrekent naar euro's.

Woensdag eind van de middag kregen we helaas niet zulk leuk bericht van school terug en blijkt dat onze begeleiding op school ons een andere kant op wil sturen in ons onderzoekdan dat de Stichting Jeugd en Gezin wil. Dit betekend dat wij ons nu een beetje in een spagaat bevinden wat natuurlijk erg jammer is gezien onze behoefte is hier lekker aan de slag te gaan en omkennis op te gaan doenover de Surinaamse hulpverlening. Natuurlijk laten wij ons niet te snel uit het veld slaan en gaan we dapper door en communiceren zo open mogelijk naar school. Later die avond hebben we onszelf opgepept met champagne, een bak ijs en een goede meiden film en bedenken we ons vooral dat we mogen genieten van het feit dat we deze kans hebben om af te studeren in een land als dit.

Vandaag, donderdag zijn we met onze paspoorten op weg naar de vreemdelingendienst gegaan, in de veronderstelling dat wij ons daar nog moesten melden. De bewakers aan de deur waren erg vriendelijk en waren beteuterd toen we na 5 minuten al weer buiten stonden omdat, zo blijkt, wij ons pas een maand na aankomst moeten melden om vervolgens ons visum dan te verlengen. Helaas nu dusvoor niks gekomen, dus wagen wij ons terug door het verkeer weer richting huis. De zon stond nog hoog aan de hemel dus schoten Carlijn en ik gauw in onze bikini's om heerlijk inde tuin te gaan zitten om daar met school bezig te gaan. We waren net lekker gesetteld toen er dikke zwarte wolken op ons afkwamen en ja hoor.. de tropische buien waren begonnen. De regen kwam echt met bakken loodrecht uit de lucht en binnen no-time stonden de straten blank. Het is echt zo bijzonder om te zien hoe het zo hard kan regenen, dit soort buien heb ik in Nederland nog nooit meegemaakt! Het is duidelijk dat de Surinamers dit weer gewent zijn, want zij lieten zich niet tegenhouden door wat water. Auto's, scooters en zelf fietsers zagen wij door de volgelopen straat komen, terwijl met open monden vanaf onsbalkonstonden te kijken naar dit bijzondere natuurverschijnsel.

Wilden we vanavond eten dan zouden wij toch ook ons op straat moeten wagen, dus zodra het droog was en het water in de straat weer enigszins was weggelopen zijn wij op de fiets gestapt naar de Tulip (de supermarkt). Op sommige stukken fietsten wij zowat tot op onze enkels door het water. Dit noemen ze dus pas echt regenbuien!

Terwijl ik vanavond lekker aan het koken was; gebakken aardappelpatatten in de oven, een groente mix en hamburgers, bedachten wij ineens dat wij nog geen mayonaise en ketchup in huis hadden. Carlijn en Claudia, onze dappere helden zijn vervolgens verkleed in poncho en vuilniszak nog een keer, dit maal doorde regennaar de Tulip gereden!

Volgens de weersverwachting blijft het deze week nog bewolkt, dus helaas even geen bikini's meer voor ons. De temperatuur daarentegen blijft nog steeds lekker. Zover nog geen dikke truien voor ons dus.

Morgen hebben wij ons tweede bezoek aan mevr. Olf. Hierover en meer lezen jullie in mijn volgende verhaal!

Liefs

5-7 febr: Eerste weekend en start eerste nieuwe week

Ons eerste weekend in ons nieuwe verblijf zit erop en we zijn een hoop wijzer geworden van hoe het reilt en zeilt in dit land. Zaterdag moesten we euro's pinnen voor onze buurvrouw van wie we internet meetappen en om fietsen te kunnen huren waarvoor we € 50,- borg moesten betalen. Om aan euro's te komen moesten we naar een Cambio om euro's te pinnen, wat een behoorlijk stukje verderop zat. Uiteindelijk zijn we kriskras door de hele buurt hier gesjouwd om vervolgens bij een bank te komen die helaas momenteel nog geen euro's heeft.. bah. Dus opzoek naar een Cambio die dat wel heeft. Een goed uur lopen verder, inmiddels allemaal goed verkleurd, hadden we onze eurootjes te pakken. Achteraf bleek dat we ook in SRD mochten betalen bij de fietsenmaker, maar ja, in ieder geval weer een ervaring rijker. Met onze fietsen voelen we ons een stuk mobieler. 's Middags hebben we op de fiets onze boodschapjes gehaald bij de Combé (goedkope chaoshal)en de Tulip (met onze eigen vertrouwde producten).

Zaterdagavond zijn we richting het drukke, gezellige leven van Paramaribo gegaan, opzoek naar een restaurantje. Ook al praten ze hier gewoon Nederlands, hun manier van koken lijkt in de verste verte nog niet op dat van ons. Wat een restaurantje leek bleek een soort mooi uitziende snackbar, maar de snacks waren niet wat wij gewent zijn. De cocktail daarentegen was heerlijk!

Zondagochtend hebben we een Surinaams kerkje bezocht. We zaten bijna in een Chinese kerk, maar dit hadden we gelukkig door voordat we zaten. De dienst had wel overeenkomsten met wat wij van huis uit gewent waren, alleen gaat alles meer in een gemoedelijke sfeer.Ergensvoor de preek aan begonnen ze ineens over een loting waarbij zevandaag een wasmachine konden winnen. We dachten even dat we bij de Bingo zaten, echt heel grappig.Halverwege naar huis hebben we onze eerste subtropischeregenbui meegemaakt. Dit hield ongeveer 5 minuten aan, toen brak de zon weer door.

Zondagmiddag zijn we op de fiets gestapt om er even lekker op uit te gaan. We dachten dat we al heel wat gezien hadden en het centrum hadden ontdekt, maar dat hadden we mis. Al fietsende door het chaotische verkeer van Suriname, terwijl we ons ook nog moesten bedenken dat we links moeten blijven rijden, hebben we het echte leven van Paramaribo een beetje leren kennen. Het deed mij een beetje denken aan het drukke leven en verkeer zoals wij in Amsterdam kennen, maar dan nog chaotischer en zonder fietspaden. We zijn ook langs het onafhankelijksheidsplein gekomen, waar allemaal kinderen speelden.. echt heel lief, we hebben het parlementsgebouw bewondert en we hebben heerlijk langs de waterkant gelopen. Dit lijkt een beetje op een boulevard met allemaal verschillende kraampjes. Het water is erg bruin, dus dit nodigt niet echt uit om te gaan zwemmen, wel staan er mooie palmbomen, waar wij natuurlijk even mee op de foto moesten. Op bankjes zien we verschillen zwervers liggen, tenminste zo komen ze op ons over en er lopen veel (zwerf)honden rond. Dit is iets minder prettig. Een leuke bijkomstigheid tijdens onze fietstocht was het zien van de MacDonalds, waar we even stopten voor een Mac flurry.. even iets bekends.

Achteraf hoorden we dat het best vreemd is om als buitenlander al zo kort nadat je in Suriname bent te gaan fietsen. Het is namelijk wennen en goed uitkijken. Maar ja, voor ons wel heel lekker. De terugweg naar huis zijn we gestopt bij de Palmentuin. Een soort stadspark vol met hele hoge palmbomen en hutjes met rieten daken. Hier kun je even lekker ontspannen en op zo`n moment wanen we ons helemaal in de vakantiesferen.

Vandaag, maandag, hebben we ons eerste contact gehad met onze opdrachtgever van Stichting Jeugd en Gezin. Mevr. Olf is een vriendelijke, behulpzame vrouw en ze gaf ons gelijk het gevoel open te staan voor onze vragen. Leuk ook om nu een gezicht bij een naam te hebben en om te zien vanuit welke Stichting wij nu gaan werken. Ik vind het nog wel spannend hoe het allemaal gaat lopen met ons onderzoek, want een goede afstemming tussen de wensen van school en een Stichting in een land als dit is soms nog best lastig te realiseren merken wij. Wij gaan in ieder geval met goede moed aan de slag deze week.

Tot snel!

3,4 febr: Aankomst en eerste indrukken

Lieve allemaal,

Hier dan het eerste berichtje van mij. Wauw ik zou niet weten waar ik moet beginnen. In zo'n land als dit komen er zoveel nieuwe indrukken op je af! Laat ik beginnen bij het begin.. Het afscheid op schiphol was lastig, wat duurt een uur dan lang zeg. Mijn koffer was niet te zwaar (!) en gelukkig had ik mijn drie vriendinnen bij me zodat ik dit avontuur niet alleen hoefde te beginnen. De vliegreis was erg bijzonder, zoals mam steeds zei, het is net een achtbaan als je opstart. Het was inderdaad een gekke maar leuke ervaring om zo hard ineens van de landing baan af te schieten. De reis vervolgens was lang. We hebbenminstens 9 ½ uur moeten zitten, terwijl we ondertussen wat filmpjes keken en vreselijk goed verwend werden met warme maaltijden, broodjes, drinken, nootjes en dergelijke. Ik zat bij het raam en kon dus wel naar buiten kijken, maar ik zag voornamelijk wolken en zee.

Bij aankomst wist ik niet wat ik zag toen we door de wolken weer naar beneden zakten. Ik zag ineens allemaal bomen en rivieren en uiteindelijk het vliegveld van Suriname dat op geen enkele manier op dat van Schiphol lijkt. Ik was bang dat we een klap zouden krijgen van de warmte, maar we hadden het geluk om later op de middag aan te komen waardoor de warmte wat was afgenomen. We stapten uit met een lekker zomers temperatuurtje. Tja en dan door de douane, koffers zoeken en opzoek naar Roger (spreek uit als Rosjee). Een grote, brede, donkere jongeman met dreadlocks, de broer van Robin onze huurbaas. Hij reed ons als een gek naar ons huisje. Ze rijden hier links en doen volgens mij niet aan verkeersregels zo te merken, haha. Het was een mooie, indrukwekkende rit. We konden rustig het Surinaamse land op ons in laten werken. We moesten een uur rijden naar ons huisje en reden echt door hele arme gebieden, hele kleine houten huisjes waar half geklede kindertjes voor langs renden. Echt heel bijzonder en onbeschrijfbaar!

Ons huisje is echt heerlijk! Alles is ontzettend goed voor ons geregeld en we hebben een super lieve buurvrouw Maltie die ons opving en waar we al onze vragen aan kwijt konden en nog kunnen. We hadden een bijzondere aankomst want gister was het Chinees Nieuwjaar hier. Er werd dus vuurwerk afgestoken rondom ons. Het schijnt dat hier dus nog aardig wat Chinezen wonen. Ook zit er een moskee een eindje verderop, dus konden we 's avonds meegenieten van hun ‘gezang'.

Verder was de eerste avond rustig. We waren allemaal moe en verreist. Hoewel we er al een hele dag op hadden zitten gezien de Nederlandse tijd, hebben we ons gelijk maar aangepast aan onze nieuwe tijd. Maar wat heb ik lekker geslapen zeg en daar was ik echt wel aan toe. Ik heb een heerlijk tweepersoonsbed voor mij alleen, omringt door een klamboe. Het was wel warm om te slapen, de tempraturen lagen nog tussen de 20 en de 25 graden.

Vanmorgen werden we wakker omdat er al druk heen en weer gesjeesd werd met auto's en we hoorden allemaal honden blaffen. Ons huis heeft geen ramen, alleen houten luikjes, dus je hoort alles. Maar ja, het was warm en we hadden wat bijgeslapen, dus tijd voor een nieuwe dag!

Vandaag hebben we het heerlijk rustig aan gedaan. De temperatuur was ook dusdanig hoog dat je niet veel wil doen. Op het heetst van de dag was het 38 graden. Nu snap ik ook waarom Surinamers zo relaxt zijn en alles op hun eigen tijd doen. Groot gelijk! Na een paar stappen gezet te hebben wil je maar al te graag weer zitten en de schaduw opzoeken. Wij lagen vandaag ook omstebeurt voor pampus op de bank. Je moet gewoon nog ontzettend wennen aan de warmte. We zouden vandaag om 12.00 uur afspreken met Roger, maar ja.. die belde dus om 14.00 uur pas of hij nog langs moest komen, haha. Zo gaat dat hier dus.

Vanmorgen voelde ik mij nog vreselijk verdwaald in dit vreemde land, maar vanmiddag nadat onze lieve buurvrouw ons heen en weer heeft gereden in de buurt voelt het al veel vertrouwder. Alles is nog zoeken en wennen, maar we weten nu een beetje waar we zitten en waar we voor wat heen kunnen. We zijn ook zelf op den duur maar op ontdekkingstocht gegaan en het blijkt dat we hier heel centraal zitten. We hebben alle belangrijke dingen, zoals zwembad(!), winkels, centrum met restaurantjes en uitgaansgelegenheden dichtbij. Ook de Nederlandse ambassade is op loopafstand en meer van dat soort handig-om-te-weten winkels en organisaties. Terwijl we als vier Hollandse meiden over straat lopen zijn we volop in de aandacht van de Surinaamse jongens en mannen. Dit was ons in Nederland al verteld en toen dacht ik ‘ach dat zal vast nog wel wat meevallen', maar mooi niet dus. Wel goed voor je ego, haha.

We hebben inmiddels dus internet en allemaal een Surinaamse simkaart dus ik voel mij ook gelukkig weer wat dichter bij en meer betrokken bij Nederland. Ik vond het echt super fijn om de eerste berichtjes op mijn site te lezen en ik heb zelfs al even met Rudolf geskyped!! Dat voelde fijn, ook al kon ik mij amper verstaanbaar maken. Ik moet veel hoesten en de warme lucht hier helpt helaas niet zo mee. Mijn stem ben ik dus voortdurend kwijt.

Wat nog wel grappig om te vertellen is, is dat er in onze tuin gezellig wat hagedissen rondlopen, of salamanders dat kan ook, we weten eigenlijk niet wat het zijn.. die wij natuurlijk met alle moeite op onze camera's proberen vast te leggen. Maar ja, die beestje zijn groen en snel, dus we moeten er snel bijwezen. Tenminste dat dachten we bij de eerste, nu een heel aantal verder zijn we er al bijna aan gewend. Een minder aangenaam gezelschap vinden we de vleermuizen, welke zo bij ons naar binnen vliegen, aangezien we overal gaten in ons huis hebben wat ramen moeten voorstellen. Maar dit vinden we net even wat te veel van het goede dus hebben we de gaten waardoor ze naar binnen vliegen, nadat we de vleermuis met kussens en een bezem naar buiten hebben gejaagd, afgeplakt met vuilniszakken, haha.

Vanavond zijn we lekker uit eten geweest bij Zus & Zo. Dit schijnt een restaurantje te zijn waar geregeld Nederlanders komen, dus dat leek ons wel wat. We konden er lopend heen, nog steeds warm genoeg voor onze korte broeken en hemdjes. Ik heb hier gewoon voor minder dan 10 euro een lekkere varkenshaas gehad, op z`n Surinaams klaar gemaakt met bijzondere groenten enzo erbij! Lekker hoor. Al met al een goed begin hier. Ik denk dat ik het hier wel vol houd. Ik merk wel dat ik nu nog snel moe ben, vooral door de warmte en het vele hoesten. Dit weekend doen we dus nog rustig aan en bereiden we ons langzaam voor op ons onderzoek. Maandag gaan we echt van start en zullen we ook het eerste contact gaan leggen met onze Surinaamse opdrachtgever van de Stichting Jeugd en Gezin. Zij weet inmiddels dat we op Surinaamse bodem zijn geland. Morgen en anders maandag gaan we fietsen huren, zodat we op eigen gelegenheid naar de instelling kunnen.

Verder dit weekend eerst nog maar even lekker wennen, zwemmen en maar zien wat er op ons pad komt!

Leuk om jullie zo een beetje mee te kunnen laten kijken met mijn ervaringen. Ik laat snel weer wat van mij horen en mijn foto's komen ook zeker dit weekend nog op de site te staan! Hoe gaat alles in Nederland? Goed weekend in ieder geval allemaal!

Heel veel liefs vanuit het mooie Suriname